Σοφός, νικητής, «ερυθρόλευκος»
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είναι ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού για δεύτερη φορά στην καριέρα του
Πολλοί τον ξέρουν ως «Σοφό». Στον Ολυμπιακό θέλουν να τον ξαναμάθουν ως εκείνον που θα τους οδηγήσει ξανά σε μέρες '97. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είναι εδώ και το
gazzetta.gr θυμάται.
Το γεγονός πως είναι Σέρβος προϊδεάζει για τη σχέση του με το μπάσκετ. Το γεγονός πως έχει πανηγυρίσει πρωταθλήματα Ευρώπης σε συλλογικό κι εθνικό επίπεδο, καθώς και μετάλλια, χρυσά κι ασημένια, σε Μουντομπάσκετ κι Ολυμπιακούς Αγώνες φανερώνει το έργο του. Το γεγονός πως είναι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς φτάνει και περισσεύει. Ο «Σοφός» επιστρέφει στην Ελλάδα γι' ακόμη μία φορά για χάρη του Ολυμπιακού και το triple crown του 1997, το πρώτο ελληνικής ομάδας, κάνει άπαντες στο «λιμάνι» να ονειρεύονται αντίστοιχες στιγμές δόξας και υπερηφάνειας.
Τα σενάρια με τα ονόματα των υποψηφίων προπονητών για τον αντικαταστάτη του Παναγιώτη Γιαννάκη έδιναν κι έπαιρναν από την πρώτη κιόλας ημέρα μετά την απώλεια του φετινού πρωταθλήματος. Κάπου ανάμεσα υπήρχε ένα όνομα ιδιαιτέρως αγαπημένο στον κόσμο των «ερυθρολεύκων» και ψηλά στην εκτίμηση όλων, όχι μόνο στον Πειραιά ή στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο άνθρωπος που είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην απόλυτη καταξίωση το 1997, σαρώνοντας όλους τους τίτλους στο πέρασμά του, υπήρχε με έντονα γράμματα στη λίστα των αδερφών Αγγελόπουλου, αλλά γνώριζαν πως δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο να τον κάνουν δικό τους. Μέχρι την 28η Ιουνίου 2010, όταν οι δύο πλευρές (τρεις, αν συμπεριλάβει κανείς και τη σέρβικη ομοσπονδία) συμφώνησαν σε όλα για να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους έπειτα το καλοκαίρι του 1999...
Τα θετικά της συνεργασίας με τον «Ντούντα» είναι πολλά πριν καν αυτή αρχίσει. Γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας κι ιδιαιτερότητας όσο λίγοι, γνώστης όσων χρειάζονται κι απαιτούν απ' αυτόν στο «λιμάνι», γνώριμος σε επίπεδο εργασίας με παίκτες-«βαρόμετρο» των «ερυθρολεύκων» όπως είναι ο Θοδωρής Παπαλουκάς (ΤΣΣΚΑ Μόσχας) κι ο Μίλος Τεόντοσιτς (Σερβία). Στον Ολυμπιακό αδημονούν να τα δουν να πολλαπλασιάζονται...
Το μόνο αρνητικό δείχνει να είναι η συνεργασία του με την εθνική Σερβίας. Η παρουσία του στον πάγκο της δευτεραθλητών Ευρώπης σημαίνει χρόνο μακριά από τον Ολυμπιακό, ιδίως αυτό το καλοκαίρι όπου υπάρχει και το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας. Αλλά, αν δεν ξέρει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, να δημιουργήσει ανά πάσα ώρα και στιγμή μία ομάδα, ποιος ξέρει;
Η προπονητική καριέρα του αριθμεί περάσματα από την Παρτιζάν Βελιγραδίου, τον Άρη, τη Σίμπενικ, τη Βοϊβοντίνα, τον
ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο, την
ΑΕΚ, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τη Ντιναμό Μόσχας και, φυσικά, τον Ολυμπιακό και το εθνικό συγκρότημα της χώρας του, είτε ως Γιουγκοσλαβία είτε ως Σερβία, στον πάγκο της οποίας δεσμεύεται με συμβόλαιο μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο.
Φυσικά, τα συμβόλαια είναι για τους… κοινούς θνητούς. Κι ο «Ντούντα» στη Σερβία αντιμετωπίζεται σαν Θεός! Μπορεί να ναυλωθεί για χάρη του μέχρι και… αεροπλάνο. Όπως έγινε το 1997 κατά την πτήση της επιστροφής του Ολυμπιακού από το Βελιγράδι με το «διπλό» επί της Παρτιζάν στο δρόμο για τη Ρώμη στις αποσκευές, μόνο ο ταξιδιωτικός πράκτορας προνόησε να ρωτήσει αν χρειάζεται να έχει stand by θέσεις σε περίπτωση που χρειαστεί μετά από μια εβδομάδα να ταξιδέψουν ξανά οι Πειραιώτες στη Σερβία. Ο Ίβκοβιτς κι ο Σαλονίκης τον έβρισαν και, όταν πια, μετά την νίκη της Παρτιζάν στο ΣΕΦ, έπρεπε να ναυλωθεί αεροπλάνο για το επόμενο πρωί, η σερβική αεροπορική εταιρεία JAT έστειλε αεροσκάφος με συνοπτικές διαδικασίες.
Εκλέκτορας, πατέρας, στρατηγός
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Έχει πάρει τα πάντα σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, έχει να κοουτσάρει σε σύλλογο από το 2007, όταν άφησε την Ντιναμό Μόσχας, άρα γιατί ανέλαβε τον Ολυμπιακό; Γιατί πολύ απλά ποτέ δεν φοβήθηκε τις προκλήσεις στη ζωή του. Κι η επιστροφή των «ερυθρολεύκων» στην κορυφή είναι τεράστια πρόκληση. Όπως όταν ανέλαβε την εθνική Σερβίας.
Εμπνέει σε όλους τον σεβασμό, αλλά και τον φόβο. Η εικόνα των διεθνών του κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας μαρτυρά πως ο λόγος του είναι διαταγή κι ένα βλέμμα του αρκεί για να επιβληθεί η απόλυτη ησυχία.
Η απόφασή του να στελεχωθεί η εθνική Σερβίας αποκλειστικά με νεαρούς παίκτες και γηραιότερο όλων τον 25χρονο Νέναντ Κρστιτς δεν ήταν τυχαία. Άφησε έξω τις βεντέτες και οδήγησε τη Σερβία για πρώτη φορά στο βάθρο μετά από επτά χρόνια. Το περιστατικό με έναν παίκτη που τον συμβούλευσε να μην καπνίζει κι εκείνος τον παράκουσε είναι ενδεικτικό. Αφού δεν κατάλαβε από λόγια και από απειλές ότι δεν θα ξαναπαίξει αν δεν κόψει τις κακές συνήθειες, ο «Ντούντα» πέρασε στα… έργα και, με μια μπουνιά, ο παίκτης μπήκε στο σωστό δρόμο.
Μην νομίζετε, ωστόσο, ότι κυνήγησε να αναλάβει την εθνική Σερβίας. Όταν τέθηκε το ζήτημα της διαδοχής του Σλάβνιτς το 2007, ο Ίβκοβιτς, ως πρόεδρος του συνδέσμου των προπονητών στη Σερβία, έπρεπε να βρει τον επόμενο ομοσπονδιακό. «Είπαμε στον Ομπράντοβιτς, αλλά δεν είχε χρόνο και είπε "όχι". Μετά είπαμε στον Πέσιτς και αυτός είπε "ναι". Έπειτα αρνήθηκε και δεν μας εξήγησε γιατί. Τι να κάνουμε λοιπόν; Να αφήσουμε την ομάδα; Ε, έτσι ανέλαβα» διηγούνταν με το γνωστό του ύφος ο Ίβκοβιτς…
Κι αν υπάρχει καμία… ένσταση για την ηλικία του, σκεφθείτε ότι η συμπεριφορά του στον πάγκο είναι ίδια και απαράλλαχτη εδώ και τόσα χρόνια. Είναι πολύ ενεργητικός όταν κοουτσάρει, σε ένα στυλ που θυμίζει τον (γηραιότερό του) Ότο Ρεχάγκελ. Προσέχει πολύ τον εαυτό του, θέλοντας να εμφανίζεται ωραίος πάντοτε. Όταν μάλιστα ένα πρωινό του '97 στο αεροδρόμιο του Ελληνικού τα φώτα από τις κάμερες άναψαν απότομα πάνω του, για να κάνει δηλώσεις λίγο πριν την αναχώρηση για ένα ταξίδι στην Κροατία, τα έβαλε με τον εκπρόσωπο Τύπου, φωνάζοντας «δεν υπάρχει κανείς να με προστατεύσει;».
Οι αψιμαχίες του εν ώρα αγώνα κατά τη διάρκεια της εν Ελλάδι καριέρας του έχουν μείνει μνημειώδεις. Είναι οξύθυμος και αντιδρά έντονα κάθε φορά που θεωρεί ότι αδικείται. Σε ένα ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, ο Ίβκοβιτς διαμαρτύρεται για τα σφυρίγματα του Κορομηλά εναντίον του Πανιωνίου κι εν μέσω… ιπτάμενων καφέδων του φωνάζει «δε θα με κοροϊδέψεις εσύ!».
«Μπόζα» και Ράτζα στο ΣΕΦ
Η κόντρα του με τον Μάλκοβιτς βαστάει χρόνια κι αφορμή για να οξυνθεί ήταν η θεωρούμενη από τον «Ντούντα» κλοπή του τότε παίκτη του στον Πανιώνιο Μπάιρον Ντίνκινς από τον Παναθηναϊκό του Μάλκοβιτς πριν καν λήξει η σεζόν 1995-96. Ένα χρόνο αργότερα στη μάχη των «αιωνίων» στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα ο κόουτς του Ολυμπιακού τα έβαλε με τον «Μπόζα», διαμαρτυρόμενος για τα σφυρίγματα των Ζαγκανέλα και Ντάβιντοφ. Μεγάλη ήταν η διαμάχη του και με τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ο «Σοφός» του φώναζε «με κλέβεις» κι ο «Ξανθός» απαντούσε γελώντας για το σέρβικο λόμπι.
Τα πράγματα αγρίεψαν, ωστόσο, με τον Λευτέρη Σούμποτιτς. Οι δυο τους πλακώθηκαν σε ντέρμπι «αιωνίων» στο ΟΑΚΑ και θα χρειάζονταν αρκετά «μπιπ» για να μεταφερθούν τα όσα ειπώθηκαν. Λίγο αργότερα ο Ντίνο Ράτζα απαντούσε με ανάλογο τρόπο στην δήλωση του Ίβκοβιτς ότι «αυτές οι αδ… δεν μπορούν να κερδίσουν στο ΣΕΦ».
Πέραν τούτου, δεν είναι και λίγα τα περιστατικά με παίκτες. Ο Νίκος Μίχαλος ακόμα θυμάται την κλωτσιά που έφαγε από τον «Ντούντα» μετά από ήττα της
ΑΕΚ στο κλειστό του Εσπέρου, ενώ στον πέμπτο τελικό του '99 στο ΣΕΦ ο καυγάς του με τον Φασούλα με αφορμή μια αλλαγή του «Πάνυ» έγινε θέαμα μπροστά σε όλους.
Χειροκρότημα και αυτοσυγκράτηση
Ξέρει να προστατεύει και να ενθαρρύνει τους παίκτες του, κρατώντας, όμως, πάντα τα γκέμια. Φυσικά, η ιστορία με τα… βότσαλα που πετούσαν σε λιμνοθάλασσα της Ρώμης οι παίκτες του Ολυμπιακού το πρωί του τελικού της Ευρωλίγκα το 1997 είναι αρκετά γνωστή. Ενδεικτικό της φιλοσοφίας του είναι το περιστατικό κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Μπαρτσελόνα, όταν ο Νάκιτς γύρισε έντρομος μετά από ένα χαμένο lay up να κοιτάξει στον πάγκο, είδε τον «Σοφό» να τον χειροκροτεί, αντί να τον βρίσει, όπως θα έκανε ο προκάτοχος του στον Ολυμπιακό, Γιάννης Ιωαννίδης.
Όταν, όμως, ο Νάκιτς, παρασυρμένος από τον νεανικό του ενθουσιασμό, λίγο μετά το 69-49 στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού στο πρώτο ματς των νοκ άουτ για την Ευρωλίγκα δήλωσε ενθουσιασμένος έξω από τα αποδυτήρια «πάμε στο αεροδρόμιο για Ρώμη», ο «Ντούντα» τον τράβηξε από το μανίκι για να σιωπήσει, υπενθυμίζοντας του ότι υπάρχει δεύτερο ματς στο ΣΕΦ.
«Ντούντα» εκτός γηπέδων
Πέρα από το μπάσκετ αγαπάει πολύ τις γυναίκες (με την σύζυγό του, Νένα, να στέκεται «βράχος» δίπλα του), αλλά και τα… περιστέρια. Το σπίτι του ήταν γεμάτο περιστέρια και, όταν έλειπε για καιρό, έβαζε τους συνεργάτες του να τα ταΐζουν. Είναι κλειστός άνθρωπος και ανοίγεται μόνο όταν γνωρίσει κάποιον αρκετά καλά. Εμπιστεύεται λίγους ανθρώπους και, όταν το κάνει, πορεύεται μαζί τους με κλειστά μάτια.
Η σχέση με τους συνεργάτες του είναι πολύ στενή γι' αυτό ακριβώς το λόγο, ενώ «δένεται» και με τους προέδρους των ομάδων του, όπως με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Όταν μάλιστα έφθασε το καλοκαίρι του 1999 η στιγμή του αποχωρισμού, ο «προπονητοφάγος» πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού το έκανε με βαριά καρδιά, αναγνωρίζοντας το έργο του. Ο «Ντούντα» έφυγε από τον Πειραιά ως φίλος, τιμήθηκε προ διετίας στο παιχνίδι με τη Ρεάλ και τώρα πια γύρισε για να επιστρέψει τον Ολυμπιακό στην κορυφή.
ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
-Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 και του 1996 (ως βοηθός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, με τον οποίο είναι κουμπάροι)
-Χρυσό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ του 1990
-Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 1989, του 1991 και του 1995
-Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009
ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
-Πρωταθλητής Ευρώπης το 1997 με τον Ολυμπιακό
-Κάτοχος Κόρατς το 1979 με την Παρτιζάν
-Κάτοχος Σαπόρτα το 2000 με την
ΑΕΚ
-Κάτοχος ULEB Cup to 2006 με τη Ντιναμό Μόσχας
-Πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας το 1979 με την Παρτιζάν
-Πρωταθλητής Ελλάδος το 1992 με τον
ΠΑΟΚ και το 1997 με τον Ολυμπιακό
-Πρωταθλητής Ρωσίας το 2003, το 2004 και το 2005 με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας
-Κυπελλούχος Γιουγκλοσλαβίας το 1979 με την Παρτιζάν
-Κυπελλούχος Ελλάδος το 1997 με τον Ολυμπιακό και το 2000 και το 2001 με την
ΑΕΚ
-Κυπελλούχος Ρωσίας το 2005 με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας
